Een krachtige, maar onvolledige, vorm van eigendom
Het erfpachtrecht (recht op erfpacht) is het formele juridische recht dat een persoon of entiteit onder een erfpachtsovereenkomst (erfpacht) houdt. Het is een krachtig 'zakelijk recht' (zakelijk recht), wat betekent dat het recht verbonden is aan het onroerend goed zelf, niet aan de persoon die het bezit. Dit maakt het zeer vergelijkbaar met volledige eigendom (eigendom). De houder van het recht, de erfpachter, kan zijn/haar recht verkopen, het bij zijn erfgenamen nalaten, en het als onderpand voor een hypotheek gebruiken. Zij hebben de volledige rechten om het onroerend goed te gebruiken en ervan te genieten — erin te wonen, het te renoveren, of het verhuurd te worden — net zoals een volledige eigenaar.
De fundamentele beperkingen
Ondanks zijn kracht kent het erfpachtrecht twee fundamentele verschillen met volledige eigendom. Ten eerste beschikt de erfpachter niet over het 'bloot eigendom' (bloot eigendom); die titel berust bij de landeigenaar. Ten tweede is het recht onderworpen aan naleving van de voorwaarden van de erfpachtsovereenkomst, waarvan de belangrijkste de verplichting is om de jaarlijkse canon te betalen, de canon. De overeenkomst kan ook andere voorwaarden bevatten met betrekking tot het gebruik van het onroerend goed. Het erfpachtrecht is wettelijk vastgesteld in een notariële akte en opgenomen in het openbare landregister (Kadaster), waardoor het een transparant en juridisch bindend recht is dat voor alle partijen duidelijk is. Voor kopers van onroerend goed is het van cruciaal belang te begrijpen dat zij vaak niet het onroerend goed zelf kopen, maar eerder het bijbehorende erfpachtrecht.