Het standaardverbod
Onderverhuur (onderverhuur) is de praktijk waarbij een huurder geheel of gedeeltelijk zijn huurwoning aan een andere persoon verhuurt, bekend als een onderhuurder. Het is van cruciaal belang om te begrijpen dat op de Nederlandse huurmarkt de standaard juridische positie is dat onderverhuur verboden is, tenzij de verhuurder expliciete, voorafgaande en doorgaans schriftelijke toestemming heeft verleend. Bijna elke standaard huurovereenkomst bevat een clausule die onderverhuur strikt verbiedt. De reden is eenvoudig: de verhuurder heeft een contract gesloten met een specifieke huurder die zij hebben gescreend. Het toestaan van die huurder om een nieuw, niet gescreend bewoner eenzijdig te introduceren brengt aanzienlijke juridische en financiële risico's met zich mee voor de verhuurder.
Wettelijke onderverhuur en de nuances
Hoewel het standaardverbod geldt, is legale onderverhuur mogelijk. Voor een huurder die van plan is tijdelijk weg te zijn (bijv. voor werk of studie in het buitenland) en die zijn woning wil onderverhuren, is de enige juiste weg om toestemming van de verhuurder te vragen. Sommige verhuurders kunnen instemmen, met name voor een vaste, korte periode, mits zij het recht hebben om de voorgestelde onderhuurder te screenen en goed te keuren. Een overeenkomst dient te worden vastgelegd in een schriftelijk contract ondertekend door de verhuurder, de hoofdhuurder en de onderhuurder, waarin duidelijk de tijdelijke aard van de regeling wordt omschreven.
In sommige specifieke gevallen waarbij sociale huurwoningen onder een huurprijsregeling vallen, kan een huurder een juridisch recht hebben om een kamer onder te verhuren, maar dit is een niche-uitzondering met een eigen strikte reeks regels.
Er is een wezenlijk onderscheid tussen het onderverhuren van de volledige woning en het hebben van een huisgenoot (huisgenoot). Als je in de woning woont als hoofdverblijf en een extra kamer verhuurt, is die persoon geen onderhuurder maar een huisgenoot. Ook in dit geval kan je huurovereenkomst clausules bevatten die vereisen dat je de verhuurder informeert of toestemming vraagt. De juridische positie van een huisgenoot is ook veel zwakker dan die van een huurder; zij genieten over het algemeen niet dezelfde robuuste huurdersbescherming. De conclusie is ondubbelzinnig: ga er nooit van uit dat je het recht hebt om onder te verhuren. Controleer altijd je contract en vraag altijd om schriftelijke toestemming van je verhuurder. De risico's van dergelijk handelen—ontbinding van de huurovereenkomst, ontruiming, boetes en aanzienlijke financiële aansprakelijkheid—zijn veel te groot.
