Korte termijn verblijven zonder huurbescherming
Een vakantieverhuursovereenkomst (huurovereenkomst voor vakantieverhuur) is een specifiek type contract dat wordt gebruikt voor het verhuren van accommodatie voor een korte, vaste periode voor recreatieve of toeristische doeleinden. Het belangrijkste wat iemand moet begrijpen is dat deze overeenkomsten wettelijk gezien voor 'korte termijn gebruik' (gebruik van korte duur) zijn en daarom expliciet uitgesloten van de overgrote meerderheid van de Nederlandse huurbeschermingswetten (huurbescherming). Dit betekent dat de verhuurder de overeenkomst aan het einde van de afgesproken termijn kan beëindigen zonder een wettelijke reden, de huur is aan geen vorm van huurcontrole onderhevig, en de huurder heeft geen recht om langdurig te blijven. Dit type overeenkomst wordt doorgaans gebruikt voor vakantiewoningen, Airbnb-stijl verhuur en vakantieparken.
Belangrijke kenmerken
Het belangrijkste kenmerk van een vakantieverhuur is het doel: recreatie, geen vestiging. Het contract heeft een duidelijke begin- en einddatum, en er is geen verwachting van vernieuwing of voortzetting. De verhuurder heeft het absolute recht om zijn/haar eigendom aan het einde van de afgesproken termijn terug te krijgen. Dit gebrek aan zekerheid is de fundamentele afweging voor de flexibiliteit van een kortdurend verblijf. Deze overeenkomsten zijn ook onderworpen aan lokale gemeentelijke regels, die zeer streng kunnen zijn. In steden als Amsterdam zijn er bijvoorbeeld strikte beperkingen op het aantal nachten per jaar dat een woning voor vakantie doeleinden verhuurd mag worden en vaak een vereiste dat de eigenaar een speciale vergunning heeft.
De grijze zone rond 'short stay'
Een juridische grijze zone kan bestaan bij contracten die gelabeld zijn als 'short stay' (shortstay), die vaak gericht zijn op expats of professionals die tijdelijke huisvesting voor een paar maanden nodig hebben. Terwijl verhuurders misschien proberen een contract te gebruiken dat beweert voor 'korte termijn gebruik' te zijn om huurbescherming te vermijden, kijken de rechtbanken naar de feitelijke aard van het verblijf. Als het doel van de verhuur duidelijk tijdelijk verblijf is (bijv. voor een 4-maanden werkproject), en de woning is gedurende die tijd de hoofdverblijfplaats van de huurder, kan een rechter oordelen dat het geen vakantieverhuur is en dat enige huurbescherming van toepassing is. Dit is een complex rechtsgebied, en huurders met een 'short stay' contract die geconfronteerd worden met uitzetting moeten juridisch advies inwinnen bij een organisatie zoals het Juridisch Loket.
