Regulering van de creatie van appartementen
Een splitsingsvergunning (division permit) is een regulerend instrument dat door veel Nederlandse gemeenten wordt gebruikt om de splitsing van bestaande woongebouwen in aparte appartementen te controleren. Het fysieke handelen van het creëren van appartementen is één ding, maar de juridische handeling van splitsen (dividing) houdt in dat er afzonderlijke appartementsrechten worden gecreëerd die afzonderlijk verkocht kunnen worden. In gemeenten die een vergunningssysteem onder de Huisvestingswet hebben ingevoerd, kan een eigenaar van onroerend goed deze splitsing niet legaal uitvoeren met een notaris zonder eerst een splitsingsvergunning te verkrijgen.
Behoud van de bestaande woningvoorraad
De belangrijkste reden achter dit vergunningssysteem is het beschermen van de bestaande woningvoorraad tegen ongewenste fragmentatie. Gemeenten, vooral in oudere stadscentra met veel grote, historische woningen, gebruiken de vergunning om te voorkomen dat vastgoedontwikkelaars waardevolle gezinswoningen opdelen in talloze kleine, lucratieve micro-appartementen. Door een vergunning te eisen behoudt de gemeente de controle. Ze kan minimale grootte-eisen voor de nieuwe appartementen vaststellen, de kwaliteit van de voorgestelde omzetting beoordelen en ervoor zorgen dat een voldoende gefinancierde Vereniging van Eigenaars (VvE) wordt opgericht. Critici stellen echter dat deze beleidsmaatregelen, hoewel ze goedbedoeld zijn, de creatie van nieuwe woningen kunnen belemmeren. Door het moeilijker te maken om kleinere appartementen te creëren, die sterk in trek zijn, kunnen zij onbedoeld bijdragen aan het woningtekort en de prijzen verhogen voor de demografische groep die zij juist willen huisvesten.