Nederlandse regels over gevaarlijke stoffen
In de Verenigde Staten vereist federaal recht dat verhuurders van panden gebouwd vóór 1978 huurders een specifieke meldingsplicht voor loodhoudende verf opleggen. Deze specifieke meldingsplicht voor loodhoudende verf bestaat niet in Nederland. In plaats daarvan valt de verantwoordelijkheid voor het beschermen van huurders tegen gevaarlijke materialen onder de algemene, overkoepelende plicht van de verhuurder om een veilig, gezond en goed onderhouden pand te leveren. De aanwezigheid van gevaarlijke niveaus van stoffen zoals asbest of lood wordt beschouwd als een ernstig gebrek, dat de verhuurder is verplicht te verhelpen.
Asbest (Asbest)
Asbest is het bekendste historische gevaarlijke materiaal in Nederlandse woningen, veel gebruikt in de bouw van de naoorlogse periode tot het werd verboden. Het kan worden aangetroffen in isolatie, vloerbedekking, cementplaten, en andere materialen.
Het belangrijkste onderscheid is tussen hechtgebonden (gebonden) en niet-hechtgebonden (fragiel) asbest. Gebonden asbest dat intact en onaangeroerd is, wordt over het algemeen niet beschouwd als een onmiddellijk risico. De aanwezigheid van niet-hechtgebonden (fragiel) asbest, of beschadigd gebonden asbest dat vezels in de lucht kan vrijgeven, is echter een zeer ernstig gebrek. Als een huurder dit ontdekt of vermoedt, heeft de verhuurder de plicht om dit professioneel te laten onderzoeken en, indien nodig, te laten saneren door een gecertificeerd bedrijf (sanering). Het opzettelijk verhuren van een woning met een bekend risico op niet-hechtgebonden asbest is een ernstige schending van de zorgplicht van de verhuurder.
Lood (Lood)
Hoewel verf met lood in Nederland werd gebruikt, is de meer hedendaagse zorg het voorkomen van oude lood-waterleidingen (loden leidingen) in gebouwen gebouwd vóór 1960. Deze leidingen kunnen lood in drinkwater lekken, wat een significant gezondheidsrisico met zich meebrengt, vooral voor jonge kinderen en zwangere vrouwen.
Sinds eind 2022 geldt een wettelijke limiet voor lood in drinkwater van 5 microgram per liter. Als een watertest een hogere concentratie toont, wordt de aanwezigheid van loodleidingen beschouwd als een ernstig defect. De huurder heeft het recht om te eisen dat de verhuurder deze vervangt. Verhuurders zijn verplicht om te handelen, en huurders kunnen naar de Huurcommissie of de rechtbank stappen om dit af te dwingen. Evenzo zou oud, afbladderende loodverf die door een kind ingeslikt kan worden ook als gebrek worden beschouwd dat door de verhuurder moet worden aangepakt.
De plicht van de verhuurder om te handelen
Ook zonder een specifieke disclosure-vorm heeft een verhuurder die weet, of redelijkerwijs zou moeten weten, over de aanwezigheid van gevaarlijke materialen de plicht potentiële huurders te informeren en actie te ondernemen. Het verzwijgen van een bekend risico, zoals de aanwezigheid van loodleidingen, kan leiden tot aanzienlijke aansprakelijkheid voor de verhuurder. Huurders hebben het recht om informatie te vragen en, bij redelijke verdenkingen, een onderzoek van de verhuurder te eisen.
