De Mechaniek van Controle
Een woonruimtequotum is een quota of limiet die een gemeente oplegt aan de toewijzing van haar woningvoorraad (woonruimte). Het is een instrument van micromanagement dat wordt gebruikt om het type van woningen beschikbaar binnen een specifiek district of zelfs op een enkele straat te controleren. Dit gaat niet over het totale aantal huizen, maar over hoe die huizen mogen te worden gebruikt. Bijvoorbeeld, een gemeente kan een quotum invoeren om het aantal onafhankelijke woningen dat kan worden omgezet in panden voor kamerverhuur (kamerverhuur), een praktijk die vaak wordt gebruikt voor studentenhuisvesting. Evenzo kan een quotum worden gebruikt om het aantal panden te beperken dat kan worden gebruikt voor short-stay verhuur zoals Airbnb of om de splitsing van grote eengezinswoningen in kleinere, aparte appartementen (splitsing) te beperken. De officiële rechtvaardiging is om de 'kwaliteit van leven' (leefbaarheid) in een buurt te behouden, het voorkomen dat bepaalde gebieden worden gedomineerd door voorbijgaande bevolkingsgroepen en het bestaande karakter van de gemeenschap voor haar langetermijn bewoners te behouden.
Behandeling van Symptomen, Niet van de Ziekte
Vanuit een sceptisch perspectief, is een woonruimtequotum een diep problematisch beleid dat vaak meer kwaad dan goed doet voor de huurmarkt als geheel. Deze quotas worden doorgaans ingevoerd als reactie op klachten van gevestigde huiseigenaren of langdurige bewoners die worden gekweld door de waargenomen overlast van studenten, toeristen, of andere groepen. Hoewel het misschien een specifieke lokale achterban tevreden maakt, doet het absoluut niets aan de onderliggende oorzaak van de kwestie: een ernstig, systemisch tekort aan betaalbare huisvesting. Door de creatie van gedeelde woningen of kleinere appartementen te beperken, beperkt de gemeente kunstmatig het aanbod van de meest betaalbare vormen van accommodatie. Dit heeft het perverse gevolg dat studenten, jonge professionals en mensen met een laag inkomen uit bepaalde buurten worden verdreven en gedwongen om elders te concurreren voor nog schaarser, duurdere huisvesting. Een woonruimtequotum is een klassiek voorbeeld van een beleid dat het symptoom (bijv. geluidsoverlast van een studentenhuis) behandelt in plaats van de ziekte (een gebrek aan doelgericht gebouwde studentenhuisvesting). Het is een protectionistische maatregel die kan worden gezien als een vorm van gemeentelijke poortwachterij, waarbij het comfort van bestaande bewoners boven de urgente huisvestingsbehoeften van anderen wordt geplaatst, en uiteindelijk verergerend de crisis die het beweert te beheren.
