Een huur voor recreatie, geen hoofdverblijf
Een 'cottage' in de Nederlandse context verwijst doorgaans naar een vakantiehuisje of bungalow, een woning gelegen in een landelijke omgeving of een speciaal vakantiepark (vakantiepark). Een huur voor zo'n woning wordt, in de overgrote meerderheid van de gevallen, juridisch beschouwd als een huur voor 'short-term use' (gebruik van korte duur) met een recreatief doel. Dit is een cruciaal juridisch onderscheid. Omdat de bedoeling niet is om een hoofdverblijf te bieden maar een tijdelijk vakantieverblijf, zijn deze huurovereenkomsten uitdrukkelijk vrijgesteld van de robuuste huurbeschermingswetten (huurbescherming) die gelden voor standaard residentiële verhuur. Dit betekent dat de huur niet gereguleerd is, en de verhuurder heeft het recht om de huurperiode aan het einde van de afgesproken termijn te beëindigen zonder een juridische reden.
De Uitzondering: Het aantonen van hoofdverblijf
Er is een zeldzame en juridisch complexe uitzondering. Als iemand een cottage voor een lange, continue periode huurt, zich bij de gemeente op dat adres registreert, en het als zijn enig en hoofdverblijf gebruikt, kan een rechter oordelen dat het gaat om een standaard woninghuur en dat huurbescherming van toepassing is. Echter, dit is een moeilijke juridische strijd voor een huurder om te winnen. Een belangrijk obstakel is vaak het bestemmingsplan (bestemmingsplan), dat permanent verblijf in een voor recreatie bestemd pand kan verbieden. Een huurder zou daarom altijd moeten aannemen dat een cottage-huur geen woningzekerheid biedt, tenzij expliciet in de rechtbank anders bewezen is.
