Twee soorten huurplafonds in Nederland
Het concept van een 'huurplafond' (huurplafond) manifesteert zich op twee verschillende manieren in de Nederlandse huurmarkt, en het is essentieel beide te begrijpen. 1. Het prijsplafond voor gereguleerde huurwoningen: Dit is de belangrijkste vorm van huurcontrole. Voor woningen in de sociale of gereguleerde sector (sociale huur), stelt de overheid een wettelijke maximale huurprijs (maximale huurprijs) vast die een verhuurder mag rekenen. Dit plafond is geen willekeurig getal; het wordt zorgvuldig berekend op basis van de kwaliteit, grootte en kenmerken van de woning met behulp van een puntensysteem genaamd de woningwaarderingsstelsel (WWS). 2. Het jaarlijkse verhogingsplafond: Dit is een ander type plafond dat geldt voor alle huurwoningen, ook die in de dure vrije sector (vrije sector). De overheid stelt een wettelijk maximum percentage vast waarmee de huur elk jaar kan worden verhoogd. Dit voorkomt dat verhuurders plotselinge, exorbitante huurverhogingen opleggen aan huidige huurders. Vanaf 2025 bedraagt dit jaarlijkse plafond voor de vrije sector inflatie + 1%.
Het puntensysteem ('Woningwaarderingsstelsel' - WWS)
Het hart van het Nederlandse huurplafond voor de gereguleerde sector is de WWS. Dit systeem kent punten toe aan een woning op basis van een gedetailleerde set criteria: het aantal vierkante meters van elke kamer, de kwaliteit van de keuken en badkamer, de energielabel (energielabel), en de officiële WOZ-waarde (WOZ-waarde). Het totale aantal punten komt overeen met een specifieke maximale maandelijkse huurprijs. Een verhuurder mag wettelijk niet meer dan dit bedrag in rekening brengen. Een huurder in de gereguleerde sector kan te allen tijde de Huurcommissie (Rent Tribunal) verzoeken te beoordelen of zijn/haar huur dit wettelijke plafond overschrijdt. Als dit het geval is, kan de Huurcommissie de verhuurder dwingen de huur te verlagen en zelfs een terugbetaling van te veel betaalde bedragen gelasten.
