Een waterdichte beveiliging voor de verhuurder
Een bankgarantie, of bankgarantie, is een vorm van zekerheid die veel gebruikelijker is in commercieel vastgoed dan in de residentiële verhuurmarkt, maar komt af en toe wel voor, vooral bij zeer luxe panden of bij verhuur aan een bedrijf. In plaats van dat de huurder een contante borg rechtstreeks aan de verhuurder betaalt, regelt de huurder dat zijn bank een garantie afgeeft ten gunste van de verhuurder. Deze garantie is een bindende belofte van de bank om de verhuurder een bedrag te betalen (gelijk aan de borg) op verzoek als de verhuurder kan aantonen dat de huurder het contract heeft geschonden (bijv. door schade te veroorzaken of huur niet te betalen). Vanuit het oogpunt van de verhuurder is dit de goudstandaard van zekerheid. Ze hoeven zelf geen geld te bewaren, en een vordering wordt uitbetaald door een grote financiële instelling, waardoor elk risico dat de huurder niet kan of wil betalen verdwijnt.
Voor de huurder is het verkrijgen van een bankgarantie een aanzienlijke opgave. De bank zal zo'n garantie niet zomaar uit goodwill afgeven. De huurder moet een substantiële en stabiele financiële relatie met de bank hebben. De bank zal doorgaans eisen dat de huurder het volledige bedrag van de garantie op een geblokkeerde rekening bij de bank stort, en ze rekenen ook een niet onbelangrijke jaarlijkse vergoeding voor het verlenen van deze dienst. In wezen betaalt de huurder de bank een vergoeding om als betrouwbare tussenpersoon op te treden, hun borg vast te houden en voor hen garant te staan. Dit maakt het een complexere en duurdere optie dan een standaard contante borg.
Waarom het zo zeldzaam is bij residentiële verhuur
De reden waarom een bankgarantie zo zeldzaam is in de residentiële markt is tweeledig. Ten eerste vormen de complexiteit en de kosten een belangrijke afschrikfactor voor de meeste huurders. Het proces om er een op te zetten is veel ingrijpender dan het simpelweg overmaken van een borg. Ten tweede is het standaard contante borgsysteem, hoewel niet zonder nadelen, over het algemeen voldoende voor de meeste residentiële verhuurders. De bedragen die ermee gemoeid zijn, zijn beheersbaar, en het juridische kader voor het omgaan met borgs, hoewel soms controversieel, is goed ingeburgerd. Een bankgarantie wordt vaak gezien als overdreven. Het bestaan ervan benadrukt echter wat een borg daadwerkelijk is: een garantie om mogelijke schade en wanbetalingen te dekken.
Een sceptische huurder die geconfronteerd wordt met een verzoek om een bankgarantie, zou zich af moeten vragen wat de beweegredenen van de verhuurder zijn. Is de woning zo uitzonderlijk waardevol dat dit niveau van zekerheid gerechtvaardigd is? Is de verhuurder ongewoon risicomijdend? Of zijn ze misschien niet bekend met standaard residentiële praktijken? Gegeven dat een bankgarantie het geld van de huurder in handen van een neutrale derde partij (de bank) plaatst, kan het ironisch genoeg de huurder enige bescherming bieden tegen een verhuurder die mogelijk de contante borg onrechtmatig vasthoudt. Desondanks maken de kosten en administratieve hindernissen die ermee gepaard gaan dit zelden tot een praktische of gewenste optie voor de gemiddelde huurder.
